Z RĄK DO RĄK, czyli ciekawa historia urokliwego kościoła w Bieruniu Nowym

W Bieruniu Nowym stoi urokliwy kościółek… Obok tej sakralnej budowli nie można przejść obojętnie, ponieważ już z zewnątrz urzeka swoją architektoniczną bryłą. Mowa oczywiście o Kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa, usytuowanym w dzielnicy miasta Bieruń.

Historia Kościoła Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bieruniu Nowym jest równie ciekawa, co dzieje samej parafii, ponieważ dynamiczna sytuacja polityczna na ziemi pszczyńskiej w czasach, gdy była ona we władaniu Polaków, Czechów i Austriaków miała znaczny wpływ na losy kościoła.

KRÓTKO O DZIEJACH PARAFII

Historycy określają, iż doniesienia o istnieniu samego Bierunia i okolicznych wiosek pochodzą z XIII i XIV w. Na przestrzeni czasu położone w najbliższej okolicy wsie, należały do różnych parafii. Dawniej jedna część małych miejscowości wiejskich podlegała parafii w Oświęcimiu , natomiast druga część należała do parafii w Chełmie i podlegała kościołowi pod wezwaniem Świętego Klemensa w Lędzinach. Dopiero w roku 1925 Nowy Bieruń , Zabrzeg, Bijasowice i Czarnuchowice wspólnie utworzyły parafię, która związana jest z Kościołem Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bieruniu.

Warto podkreślić, że zanim powstała parafia, na tym terenie utworzony został cmentarz.

LOSY KOŚCIELNEJ BUDOWLI I JEJ PRZEOBRAŻENIE

Kościół będący obecnie rzymskokatolicką świątynią parafialną został wzniesiony w 1910 roku przez protestantów, zamieszkujących tereny miasta Bierunia i okolic. Patrząc na świątynię przez pryzmat minionego czasu mały kościółek posiadający 160 miejsc siedzących uległ niezwykłej metamorfozie. I to nie tylko za sprawą tego, iż przeszedł z rąk protestantów do rąk katolików, ale również ze względu na fakt, że od momentu ustanowienia 29 lipca 1925 roku Parafii w Bieruniu Nowym, kościół ten sukcesywnie rozbudowywano.

Ciekawym jest fakt, że w 1922 roku dokonano transakcji, w trakcie której katolicy odkupili budynek kościoła od protestantów za 2000000 niemieckich marek.

PRACE NAD POWIĘKSZENIEM KOŚCIOŁA

Powiększony kościół posiadał już ołtarz główny, a jego wnętrze zdobiły pięknie rzeźbione stacje Drogi Krzyżowej. Stała tutaj również ambona, chrzcielnica i konfesjonał. Wierzę kościelną zwieńczono sygnaturką i zawieszono na niej dwa dzwony, których dźwięk niósł się po okolicy, zachęcając wiernych do przybycia na Mszę Świętą lub nabożeństwo.

JESZCZE WIĘCEJ WIERNYCH

Wraz z rozbudową kościoła rozrosły się również organizacje kościelne. Na przełomie lat 1925-1939 powstało Stowarzyszenie Katolickiej Młodzieży Męskiej, Kongregacja Mariańska, Bractwo Żywego Różańca, Apostolstwo Modlitwy, Papieskie Dzieło Rozkrzewiania Wiary oraz Świecki Zakon Karmelitański i III Zakon św. Franciszka. Mnogość i różnorodność niniejszych organizacji wskazuje na rozkwit życia duchowego na tym terenie oraz olbrzymią rzeszę wiernych.

POWOJENNE STRATY

Po wojennej zawierusze w 1948 roku przyszedł czas na kolejne kroki, które miały na celu powiększyć sakralną przestrzeń o drugą zakrystię i rozbudować chór. Nie podlega dyskusji, iż wskutek działań wojennych budowla kościoła ucierpiała. Pracami renowacyjnymi i naprawczymi zajął się w tym czasie ks. Szczepan Muras, który zadbał o to, by naprawiono dach i uszkodzone okna, usunięto uszkodzenia schodów oraz odmalowano wnętrze kościoła, tak by przywrócić świetność świątyni.

W roku 1949 poświęcono z kolei nową wówczas Drogę Krzyżową, a w świątyni pojawiły się obrazy, jakie namalował artysta z Bierunia Starego J.Nyga. Obrazy te, to swego rodzaju reprodukcja dzieł niemieckiego malarza Fuggla. W tamtym czasie kościół posiadał piękny ołtarz w stylu barokowym i ołtarze boczne, z których jeden poświęcony był Matce Boskiej, natomiast drugi Świętemu Józefowi.

CO WPŁYNĘŁO NA ZMIANĘ WNĘTRZA KOŚCIOŁA?

Zmianę we wnętrzu kościoła były skutkiem posoborowych reform oraz rozrost parafii i przynależnych do niej wiernych. Zdecydowano o usunięciu bocznych ołtarzy i ambony. Zniknęły także balaski, a ołtarz główny uległ znacznej przemianie. W roku 1958 poświęcono piękną figurę autorstwa Józefa Rapały, jaka stanęła na ołtarzu głównym. Figura Najświętszego Serca Pana Jezusa stworzona przez krakowskiego artystę umieszczona została w centralnej części prezbiterium, natomiast na ścianach bocznych znalazły się obrazy przedstawiające Drogę Krzyżową wykonane w roku 1949 przez wyżej wspomnianego malarza Jana Nygę. Kierując wzrok na prawo od prezbiterium zobaczyć można ołtarz Matki Boskiej Częstochowskiej, jak również piękny obraz przedstawiający Świętego Józefa z Dzieciątkiem Jezus. Z kolei ze strony lewej podziwiamy obrazy, na których widnieje wizerunek Jezusa Miłosiernego oraz Chrzest Chrystusa. W kościele znajdują się jeszcze dwa ołtarze, gdzie cześć oddać można Świętej Teresie od Dzieciątka Jezus oraz Świętemu Antoniemu.

Opiekę nad świątynią sprawowali następujący po sobie proboszczowie, duchowieństwo i wierni parafianie.

Kościół poddany był gruntownym pracom remontowym w roku 1998. W 2005 roku podjęto się wyczyszczenia elewacji, co sprawiło, iż świątynia odzyskała swój blask. Dzięki temu do dzisiejszego dnia zachowała swój wyjątkowy charakter i stanowi jedną z perełek w koronie architektury sakralnej w regionie.

Wchodząc do tej świątyni można oddać się kontemplacji i pochłonąć w modlitwie przy okazji obcując z małymi dziełami sztuki, jakie wyszły z rąk okolicznych artystów.

To miejsce wyjątkowe, w którym wrażenie przestrzeni potęguje nieprzesadzona kolorystyka wnętrza, jasność barw i światło wpadające przez znajdujące się tuż przy ołtarzu okna, które zdobią misternie wykonane witraże